Meh

Ilang gabi na kong sumusubok sumulat ng mga tungkol sa ‘yo. Kaya ilang gabi na rin akong bukod sa puyat, bigo. Ilang word document files ng tula, sanaysay, ang naka-save sa laptop ko pero lahat hindi tapos. Lahat hindi concrete ang gustong paksain, kahit alam ko namang ikaw ang gusto kong pag-usapan  sa mga isinusulat ko.

Ngayong gabi, napagtanto kong mali ako. Wala naman talaga akong maisusulat tungkol sa ‘yo, lalo’t ilang beses pa lang tayong lumalabas at nagkakausap. Kapag magkasama naman tayo, halata ko ang pagpili mo sa mga ikukuwento at sasabihin. Kaya wala pa rin akong alam tungkol sa ‘yo maliban sa paborito mong pagkain ang manok (kahit may allergy ka rito) at gaya ng sabi mo noong nakaraan – na reserved kang tao. 

Ang totoo'y may hindi ako maamin sa sarili. Ang totoo'y nahihirapan akong pakitunguhan ang katahimikan mo, lalo kapag ito lang ang kaya mong ibigay. Pero hindi natin utang sa isa't isa ang magpaliwanag. Batid kong nasa estado tayo kung sa'n kailangang ilugar ang mga tanong na hindi pa puwedeng itanong. Kaya sa tuwing ito lang ang pinagsasaluhan natin, naiiwan ako sa hanging nililikha ng kawalan mo ng imik. At kadalasan namang isa lang ang kahulugan ng pananahimik; na hindi ko matukoy kapag sa ‘yo nanggagaling. Hindi ko alam kung pambabalewala ba ito o kawalan ng interes. Pagod? Hindi ko mawari. Nawawala ako sa tuwing naiiwan tayo sa katahimikang pumapagitna sa atin. 

Bago ito sa akin -- ang katahimikan. Kaya hindi ko alam kung paano pakitunguhan ito. Para itong hangin na puwede lamang madama. Katulad ng hindi ito puwedeng kausapin, pero puwedeng pakinggan. Hindi ko lang matiyak kung paano uunawain.

Noong nakaraan, naalala kita sa isang essay na nabasa. Tungkol ito sa katahimikan at pag-iisa. Tinanong siya ng lalaking kinikita niya kung anong sign ng true love para sa kanya. Ang sabi niya, alam niyang true love kapag kaya na nilang manahimik nang magkasama. Hindi naniwala iyong lalaki.

May katahimikan dapat sa pagmamahal. Iyon ang tumatak sa akin. Nakauunawa ng katahimikan ang nagmamahal. Bago ko ‘yon mabasa, nasa bingit ako ng paglayo sa ‘yo. Ang totoo, natakot ako sa katahimikang taglay mo. Natakot ako dahil walang katiyakan sa katahimikan. At dahil tao, takot ako sa mga hindi ko masigurado.

Pero hindi naninigurado ang nagmamahal. Hindi ito praktikal, pero iyon ang kabuluhan ng pag-ibig. Hindi lahat matitiyak. Hindi laging maliwanag. Hindi laging naghahanap ng paliwanag.

Bago sa akin itong mga nangyayari sa atin. Mangangapa ako, pero pipilitin kong kilalanin – ikaw, at ang mga paliwanag mong sa katahimikan ko lamang maririnig.

QUIAPO

Litong-lito pa rin ako sa mga pasikot-sikot sa Quiapo. Mauuna nang mapatid ang pasensya ko kaysa sa tsinelas ko, hindi ko pa rin mahagilap kung saan mabibili iyong espesyal na gamot na nakakapagpalimot daw. Ang sabi ng tiyahin ko, sa may kalye Evangelista raw. Iyong nasa gilid ng simbahan. Tinanong ko kung pa’no ko malalaman kung saan mismo duon, ang sabi niya malalaman ko raw oras na makita ko. Iisa lang daw ang nagtitinda ng pampalimot sa Quiapo. Maraming nagtitinda ng pampalaglag, pangontra sa kulam at usog, mga dahon-dahon na nakakapagpagaling ng matinding sakit ng tiyan. Pero nag-iisa lang daw ang aleng nagbebenta ng pampalimot.

Nagtanong ako sa isang matandang nagtitinda ng santo. Pinagalitan pa ko dahil mas masama pa raw sa pampalaglag ang hinahanap ko. Kasalanan daw ang lumimot. Umalis ako nang hindi kumikibo. Sunod na  pinagtanungan ko ang isang lalaking nagtitinda ng anting-anting. Sabi niya wala raw ganoong gamot. Hindi naman daw sakit ang makaalala. Kaya paanong may gamot na pampalimot?

Inabot ako ng ilang malalim na buntong-hininga, sinabayan ng langit sa pagluha. Hindi ko pa rin mahanap ang nag-iisang ale na makakatulong sa problema ko. Kailangang-kailangan ko iyon. Nahihirapan na kong matulog. At sigurado akong hindi nagsisinungaling ang tiyahin ko tungkol sa pampalimot. Baka sadyang ayaw lang ituro sa akin ng mga tao rito kung saan iyon sa kung anong rason. Baka naiinggit sila? Dahil may lakas ako ng loob na gawin ang bihirang gawin ng ibang tao.

Nakisilong ako sa nagdurugtungang mga payong ng mga nagtitinda ng pamaypay at kandila. Sa alimuom na nilikha ng ulan, humalimuyak ang isang pamilyar na amoy. Naalala kita.

At nakita kita. Nagkatitigan tayo sa pagitan ng mga mukhang walang mukha. Totoo nga ang sabi ng tiyahin ko. Malalaman ko kapag nakita ko.

Tumila ang ulan. Nangibabaw ang amoy ng basang daanan. Hinahanap ko ngayon ang rason kung bakit ako narito sa Quiapo. Umalingawngaw sa isip ko ang boses ng isang lalaki.

Hindi naman sakit ang makaalala.

Mata

“Masisilayan sa mata 

ang anumang ninanasang makilala.”

sabi ng matatanda.

Kaya sinubukan kong 

pumasok isang umaga 

sa lagusan ng ‘yong kaluluwa.

Sa bukana’y natanaw ko

ang kabughawan ng daigdig

Naro’ng kumpol-kumpol 

ang tila bulak na mga ulap.

Ninais kong magpadala at 

liparin ng hangin sa ‘yong papawirin

at kung tulutan ng mga pilik sa 

mata mong hanggahan ng 

mga ‘di nakikita ng hubad na paningin,

hawiin itong mga lumalambong 

na ulap 

sa misteryo ng ‘yong kalawakan.

Ngunit bakit bumubuwelo 

pa lang sa paglipad,

nahuhulog na kaagad?

Nasa balintataw mo siguro,

ang grabidad ng mundo.

*balintataw (pupil of the eyes, appearing as black)