Pasensya
na sa biglaang pagluha
at
pagkakayugyog ng mga paniwala.
Naalala
mo naman siguro ang pauna kong babala?
"Ipinanganak
ako sa kanlungan ng imahinasyon.
Pinaglihi
sa hapdi ng noon.
Hindi
ako totoo.
Ang
unga ko ay patlang
Wala
akong unang hakbang
Ang
kuna ko ay kawalan
Ilaw
ko ang madamot na buwan.
Hinele
ako ng mga hungkag na braso
Nilimliman
ng mga walang kulay na anino ---- hindi ako totoong tao.
Alikabok
sa walang hanggang uniberso.
at
ang tanging pinaniwalaan ko
nang
minsang ipagkatiwala ang puso
walang
umiinom sa may lamat na baso.
Pero
di ka nakinig.
Mapilit
ang 'yong mga titig.
Sinundo
ako ng matiyaga mong pag-ibig.
Ba't
mo ako pinupunan?
Hindi
mo ako kilala --- hindi mo ako malalagyan.
Pero
patuloy mo kong
Hinehele
ng mainit mong yakap
Nililimliman
ng lantad mong balat.
Ngunit
bago pa man maisara
ang
maletang may bakante pa
Ikinalat
mo ang mga damit sa lapag
at
dinala ko sa harap ng hapag
"lahat
tayo'y alikabok sa uniberso" sabi mo.
"Sadyang
di ko pinakinggan ang 'yong babala.
Sino
pa nga bang iibig sa imahinasyon
kundi
ang isa ring takas na bula."
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento