Huggies Snug and Dry Diaper

“Jepoy?! Ikaw ba ‘yan?!” 

Napahinto siya habang isinasalansan ang mga diapers sa Baby’s Section ng grocery na pinagtatrabahuan niya. Pamilyar sa kanya ang boses at pagbigkas ng pangalan. Nag-isip muna siya kung lilingon ba, kakausapin ang taong tumawag sa pangalan niyang hindi alam ng marami o magpapanggap na ibang tao, na bingi o magpapanggap na diaper mismo. 

“Jepoy! Ikaw nga! Sabi ko na nga ba’t ikaw ‘yan! Kabisado ko likod mo e!” 

Napilitan siyang lumingon nang di pa naisasalpak ang huli at hawak na Huggies Snug and Dry Diaper. 

“Uy. Ikaw pala? Kum—kumusta?” Pinilit niyang huwag mapatigagal nang makita ang bilugang tiyan ng kausap. 

“Heh! Okay naman! First baby namin ng hubby ko!” 

Hindi siya nagpahalatang naghahanap ng singsing habang hinihimas-himas ng babae ang kanyang tiyan. Wala sa kaliwang palasingsingan, wala rin sa kanan. 

“Ikaw ba? Do’n ka pa rin ba nakatira?” 

Hindi siya sumagot. Ibinaling niya ang tingin sa natitirang puwang na paglalagyan niya ng huling Huggies. Isinalansan niya ito at tumayo nang nakatalikod sa kausap. Huminga siya nang malalim. Iyong tahimik ngunit tiniyak niyang malalim ang buwelo. 

“Pakakasal ka na dyan?”

“Oo.”

“Congrats.” 

Naglakad siya sa pasilyo ng mga diapers palayo sa babaeng kausap. Hindi siya lumingon hanggang makarating sa stock room. Umugong sa loob ng kwarto ang sapilitan niyang pagbubukas ng kinakalawang niyang locker. Muli niyang nasilayan ang dalawang papel mula sa magkaibang Urologists. Dinayal ang mga numero sa cellphone. Nasa bingit naman ng pagkahulog sa kanyang ulunan ang isang kahon ng Huggies Snug and Dry Diaper.

Poetica Bilang Isa (#1)

Naligaw ako no'ng isang araw.
Malaon ko nang napagtantong
ilang araw na pala akong naliligaw.

Wala akong palatandaan sa tamang daan.
Para bagang disyertong tinatabunan
ng buhangin ang bawat kong hakbang.

Wala ring mapagtanungan.
Walang kaliwa't kanan na maaaring likuan.
Basta't naglakad na lamang ako sa kung saan.

(kinalaunan ko na malalamang lagalag ako sa kawalan)

Nagbaliktad na ko ng damit
Di naman tumuwid ang daan o naging detalyado man lang
Puso ko pala ang bumalikwas --- ang umiiwas.

Hindi lumulubog ang araw.
Hindi rin nawawala ang mga bituin sa kalangitan.
Gaya ng mga hakbang, natatabunan lang sila panandalian

Ng panahon. Ng pag-ikot ng mundo.
Umiikot nga pala ang mundo sa palad Mo.
Saan nga ba ang daan patungo sa'Yo?

Ang Lulang Hiwaga ng Ulan

May mahiwagang hatid na kalungkutan at saya ang ulan. Kung minsan, pasahero ang lungkot. minsan, tagapagmaneho ang saya.
Ngunit wala itong mahika
sa mga taong tingin dito'y makina
na nagpapahinto sa pag-usad ng mga kotse
o nagpapasuspinde ng mga klase.

Samantalang mahiwaga ang ulan sa taong hangad mapag-isa. Magnilay
at mabuhay
sa pansamantalang mundo kung sa'n libre ang magkamali.
Malaya sa panghuhusga.
Malaya sa sakit at hapding dulot ng mga bagay
 na di nanatili.
Damdaming masakit at masaya.
O kombinasyon ng dalawa.
Alaala.
Ng iniibig.
Ng dating inibig --- lahat ito’y pansamantalang hinuhugasan
Habang lulan tayo sa paghahatid ng ulan
palayo sa karimlan.
Mula sa mga unang patak ng ambon,
talsik ng angge,
at kalampag ng limpak-limpak na tipak ng ulan sa bubongan --- lahat ng ito’y may lulan ding damdamin patungo sa lupa.
(ngunit may ilang sadyang di maalis-alis, kailangang mais-is.)
tinatangay ang karamihan kundi man ang lahat sa anyo ng baha
(ngunit tandaang hindi naglalaho ang lahat na parang bula)

Ibig bang sabihin nito'y duwag ang umaasang
karwahe ng pagtakas ang ulan
sa gitna ng init ng mundo at alinsangan?

Hindi.

Dahil ang ulan ay di lang likha para sa taong pagod
dulot ng lamig
at alimuom ng katotohanan.
Ng lamig at ginaw nitong tangan.

Ang ulan ay panahon din
ng pagpapatuyo. (hindi ng paglayo)
Ng luha.
Ng sugat.
Panahon ng pag-usad.
Pagsalubong sa bahagharing matingkad ng bukas.

Panalangin sa Limang Pagpapalit-kambyo ng Jeep

PRIMERA 
Unang panalangin ko bago lumarga
Manatiling maluwag ang mga upuan sa likuran.
Huwag maaborido ang tsuper.
Tyagain ang ulang nagdaramot ng pasahero.
Upang matagal-tagal tayong magtabi sa jeep,
habang nanlalamig ang bubong nitong yero
at binabalanse ng sikip.

SEGUNDA 
Pangalawa, ang patuloy na pag-apak ng drayber sa gas
ay pagharurot din ng oras.
Gaya ng ibang ruta
Pa-Baclaran man o Rotonda
magwawakas itong ating pasada.
Kaya't makisama sana ang mga stop lights.
Tumawid ang isang batalyong tao
sa hindi maubos-ubos na poste't mga kanto.


TERSERA
Ang ikatlo ay may pagkapilyo
sa isip-isip ko'y mapakikinabangan ko rin sa wakas
ang palpak na trabaho
ng DPWH.

Pasimple tayong paglalapitin
nang pabitin-bitin

dahil sa mga humps na di pantay

o mga di tapos na hukay
o mga pagbabasag ng daan sa gitna ng ulan

Dahil kung saka-sakali
Pagbabanggain nito ang ating mga braso

mga kamay nati'y magkakasagi

magkikiskis nang ilang sandali.

CUARTA 

Ikaapat ang panalanging desperado

habang mabilis nating iniiwan ang mga kanto

Hiling kong makaiwan ka rin ng kahit na ano.

Pitakang may lamang larawan

larawang may buong pangalan

at may numerong matatawagan.

QUINTA
Kung gaano kabilis
magsakay at maghatid ng pasahero
Gano'n din sana ang pagtatagpo
ng dalawang puso.
Parehong may nananalo
sa pagsambit ng:
"Bayad" at "Para ho!"

At kung sumasakay lang sana ang pag-ibig

sa isang ikot-pasada ng jeep

babyahe ako nang paulit-ulit.

Poem #2

I died 8 years ago
along with what they call
plagues of life
Of soul

Stagnancy happened
and now I'm living like I'm dying
Kill me while I'm not trying
to do anything
stupid.

Redeem me.
Restore me.
But make it painful
Like a painter's sacrifice
Or a potter's decisiveness
To crack and break his art
while it's not too late

and besides
i am yours to recreate.

It's the very people who no one imagines anything of -- who do the things no one can imagine

- Christopher to Alan, The Imitation Game

Pinili kong maging Pokemon Trainer bata pa lang ako

Kasabay ng pag-unlad ng Pokemon, na noong una'y anime lang hanggang sa naging laro, ang pag-unlad at pagtanda ko bilang isang indibidwal.

Nasa elementarya ako nang mag-umpisa akong maadik sa Pokemon. Dahil yata 'yon sa Trading Card Game na iniuwi ni Papa galing sa anak ng amo niya. Original ang lahat at mukhang mamahalin. Mayroong tatlong deck: Fire, Water at Lightning Deck. Bukod dito, lagi ko pa ring pinapanood sa GMA 7 'yong serye ng Pokemon na paulit-ulit lang naman. Pero dahil paborito ko nga ito kasabay ng Doraemon, Dragonball at iba pang mga pioneer animes sa mga channels no'n, inaabangan ko pa rin.

Abangers talaga ko ng Pokemon. At mas lalo akong nahumaling sa mga kakaibang hayup na 'to pagsampa ko sa high school. 1st year, hindi pa uso ang de-kableng internet, nang dahil sa dial-up connection, ay naitawid ang hilig ko sa pokemon. Ang unang-unang Digital Pokemon Game na nalaro ko ay 'yong Pokemon Crater. Dito, gagawa ka rin ng sarili mong account at avatar. Digital pero hindi gumagalaw ang mga Pokemon dito. Mga larawan lang din. Pero mas "real" kaysa sa card game na di ko rin naman naintindihang laruin bukod sa ginawa naming teks ito at display sa kwarto. Mas kakaiba at "high tech" ang Pokemon Crater sa akin noon dahil pwede kang makipag-trade at makipaglaban sa kaibigan. May iba't iba pang klasipikasyon ang mga pokemon bukod sa elemental na klasipikasyon. Mayroong shiny, na ibig sabihin mas mahaba ang karaniwang HP ng pokemon kaysa sa normal na pokemon. Mayroong metallic, na mas makunat naman. Mayroong dark na mas malakas ang damage. Mayroong ghostly (na pinakagusto ko sa lahat) na klasipikasyon ng mga pokemon na hindi basta-basta tinatablan ng mga normal attacks. Mas madaling pa-level-in ito. At napakarami pang iba. Pero gaya ng ilang mga kinahiligan ko, natutunan ko ring pagsawaan ang Pokemon Crater. Nakulangan o di na yata ako kuntento sa gano'ng laro lang. Gusto kong makitang gumagalaw ang mga cute na hayup na ito.

2nd year high school, dahil sa paulit-ulit na pagpapa-reformat ng PC sa kakilala naming installer, natuklasan kong may Pokemon Game pala na mas maganda sa Pokemon Crater. Iyon pala, sa gameboy lang 'yon malalaro. Pero nang dahil sa emulator (na in-install ng tagaayos ng PC namin) nalaro ko ang Pokemon Sapphire Version na nasundan pa nang nasundan ng iba't ibang hacked roms na ginagawa lang din ng ibang fan. Di lang 'yon, sinuportahan din ako ng Nanay ko sa adiksyon ko sa Pokemon. Binilhan niya ko ng DVD ng mga Pokemon Movies at mga bagong pogs na hindi pa natatanggal sa karton para gawin kong poster. Masayang-masaya makatapos ng isang game kahit sobrang haba at nakakapagod din. Pero sa gano'ng paraan, kahit paano natustusan nito ang pantasya kong maging Pokemon Trainer kung magiging totoo man ang lahat.

3rd year, pakiramdam ko bigla akong tumanda. Natuto akong magdota kaya unti-unti ko na ring nalimutan ang Pokemon. Paminsan-minsan, sumisilip ako sa mga forums ng Pokecommunity. Pero unti-unti akong nagsawa o parang naumay na rin nang nadagdagan ang generation ng Pokemon. 1st-3rd gen. lang kasi ang pinakanasubaybayan ko. Ang mga starters ay sina: Charmander, Squirtle, Bulbasaur; Cyndaquil, Totodile, Bayleaf at; Torchic, Mudkip, Treeko. Iyong mga sumunod di ko na masyadong kilala. Di ko na trip ang itsura o siguro, tumanda ako bigla. Pero bahagi pa rin ng buhay 3rd year ko ang Pokemon dahil nagkaroon kami ng "clan" sa dota na ang pangalan ay T.R o Team Rocket --- ang mga kontrabidang laging tumatalsik pataas bago matapos ang isang episode.

4th year, tuluyan kong nalimutan ang Pokemon. Hiatus ko ito kumbaga sa manga. Pero no'ng mga huling taon ko sa kolehiyo, binalikan ko ang paglalaro. Sa pagkakataong 'to, sa android phone na ko naglalaro gamit pa rin ang GBA Emulator. Palagi akong may dalang charger dahil matagal laruin ang isang bersyon ng game. Kung di mo titigilan, aabutin ka ng 3-4 na araw. Pero kung hinay-hinay at nagpapahinga, mabilis na ang isang linggo. Pinakagusto ko 'yong Pokemon Light Platinum. Doon kasi, nakalaban ko ang karakter ni Ash Ketchum at nagkaroon ng pagkakataong makapili ng mga starter pokemon mula 1st hanggang 5th generation. Pangalawa 'yong Pokemon Ashgray. Hacked Rom ito at gawa lang ng isang fan. Ibinatay niya ang gameplay sa mismong kuwento ng Pokemon na napapanood sa T.V. Hindi tapos ang mismong game kaya tinigilan ko rin bago pa ko tuluyang madismaya.

Ngayon, lumabas ang Pokemon Go ilang linggo pa lang ang nakalilipas. Isa ako sa milyon-milyong naglalaro nito sa Pilipinas. Kaya siguro naapektuhan din ako kahit papaano sa mga nababasa kong "Kinain na ng Pokemon Go!" (na totoo naman! hihi) dahil malaking bahagi ng pagkatao ko ang Pokemon. Mapa-anime man o laro. Sa Pokemon ko natutunan ang konsepto ng "Mutualism" na hindi ko natutunan sa teacher ko sa Science no'ng 1st year at 2nd year high school ako. Mag-e-evolve lang kasi si Slowpoke kapag kinagat ni Shellder ang buntot niya kaya magiging Slowbro siya. Mutualism, kasi si Shellder ay makakapaglakbay samantalang si Slowpoke ay makakapaglakad gamit ang dalawa niyang paa sa katauhan ng evolved form na Slowbro (batay ito sa paliwanag ni Brock.) At marami pang sentimyento sa buhay. Natutunan kong maraming uri ng relasyon ang posible para maging ganap na tao ang isang tao. Natutunan kong mas marami kang matutunan sa paglalakbay kaysa sa mismong destinasyon. At higit sa lahat, natuto akong maging bata kapag kailangan. Kaya ngayong guro na ako, hindi ako nahihiyang sabihin sa mga estudyante kong naglalaro ako ng Pokemon Go. May karapatan siguro akong sabihing alam ko ang larong ito. May karapatan siguro akong muling "mabaliw" at balikan ang minsang naging pangarap ko --- ang maging Pokemon Trainer at maglakbay kasama ang mga kaibigan. May karapatan din siguro akong bumalikwas sa sinasabi nilang "Kinain na ng Pokemon Go." Hindi naman siguro ako kinain ng larong ito, sadyang naging bahagi lang ako ng mundong payapa't ang tanging problema'y pagpapalaki lamang ng pokemon at pagpapaunlad bilang isang indibidwal kasama ang mga kaibigang tao at hayop/pokemon bago pa maimbento ang mismong laro. At kapag nagkaroon ako ng pamilya't hayaan ako ni misis na pangalanan ang panganay namin alinsunod sa mga hilig at paborito ko, ganito ang mga magiging eksena sa bahay:

"Bulbasaur! Tapos mo na ba assignment mo?!"

"Bulbasaur, bumili ka ng suka!"

"Bulbasaur, matulog ka na!"

Nga pala, si Bulbasaur ang pinakapaborito kong pokemon na di ko pinipili bilang starter.

ANG NAG-E-EMPAKE

Pasensya na sa biglaang pagluha

at pagkakayugyog ng mga paniwala.

Naalala mo naman siguro ang pauna kong babala?

"Ipinanganak ako sa kanlungan ng imahinasyon.

Pinaglihi sa hapdi ng noon.

Hindi ako totoo.

Ang unga ko ay patlang

Wala akong unang hakbang

Ang kuna ko ay kawalan

Ilaw ko ang madamot na buwan.

Hinele ako ng mga hungkag na braso

Nilimliman ng mga walang kulay na anino ---- hindi ako totoong tao.

Alikabok sa walang hanggang uniberso.

at ang tanging pinaniwalaan ko

nang minsang ipagkatiwala ang puso

walang umiinom sa may lamat na baso.

Pero di ka nakinig.

Mapilit ang 'yong mga titig.

Sinundo ako ng matiyaga mong pag-ibig.

Ba't mo ako pinupunan?

Hindi mo ako kilala --- hindi mo ako malalagyan.

Pero patuloy mo kong

Hinehele ng mainit mong yakap

Nililimliman ng lantad mong balat.

Ngunit bago pa man maisara

ang maletang may bakante pa

Ikinalat mo ang mga damit sa lapag

at dinala ko sa harap ng hapag

"lahat tayo'y alikabok sa uniberso" sabi mo.

"Sadyang di ko pinakinggan ang 'yong babala.

Sino pa nga bang iibig sa imahinasyon

kundi ang isa ring takas na bula."

A Piece of Shit: O Kung Bakit Deserving Tayo sa mga Shit ng Bookstores at Sinehan

"What did we do to deserve this?!"

Reklamo ng isang Facebook-er matapos malamang gagawing movie ang "Vince and Kath" na mula sa pagiging trending na kuwento sa Facebook ay ginawa pang printed shits (not sheets) of paper na mabibili ngayon sa mga suking tindahan ng kakornihan at ehem, sorry, kababawan. Usapin pa ba 'to ng kapitalismo? Mukhang hindi na e. Nakakabuwelo at mas lumalakas ang loob ng mga kapitalista dahil sa mga bobong consumer. Palagi pa rin kasi tayong nadadala sa mga "benta" nila. Kaya, para mabigyang sagot ang tanong na 'yan, ito ang ilan sa mga dahilan:


 "Ang Paborito natin: Romantisismo = Forever"

Pumunta ka sa mga bookstore at tumingin sa shelf ng Philippine Literature, magkakaiba ang mga cover pages ng mga libro pero tanggalin mo lahat at ihanay mo isa-isa, pare-pareho lang ng laman --- puro pag-ibig. Oooops, di ko sinasabing pangit na content ang pag-ibig. Pero sinasabi kong paulit-ulit nang paksa ang love na may iisang tema; boy meets girl, mayaman si girl, kumakain ng pako si boy. 'yong papa ni boy ex-gf ang mommy ni girl. Paulit-ulit na shit. At anong aasahan mo rito? Edi shit na ending. Shit na plot. Shit ang idea e. Edi shit! Ewan ko ba kung bakit hindi na tayo napurga sa mga ganitong plot ng kuwento na may nakakapagtaeng conflict. Naniniwala akong naisulat na ang lahat ng paksa sa mundo ng literatura, pero ano ang bagong hain ng mga writer sa atin? E tayo rin naman ang may kasalanan e. Hinahainan tayo ng bago, hindi naman natin tinitikman. Hindi tayo ililigtas ng pagiging romanticist natin. Isa lang 'yang escapismo.

"Tayo ang pumipili ng chibog na gusto natin."

Ilang beses na ba tayong nagoyo ng mga fast food sa mga binebenta nilang pagkain? 'yon bang malaki sa picture ang manok pero pagdating sa plato parang nilagnat at nangayayat? Nagagalit tayo sa una pero bumabalik at bumibili pa rin tayo ng parehong produkto/pagkain. Gano'n din tayo mamili ng pinanonood/binabasa natin. Malaman lang ng sambayanang jejemon na ang bida ay si Maine Mendoza (mahal ko pa buhay ko) Julia/Nadine/Kathryn/Enrique/Daniel/James etcetera pare-pareho lang naman sila ng gusto kong tukuyin --- mga mukha, pinipilahan agad. 'yong mga nagreklamo sa She's Dating the Gangster ay 'yong mga nanuod din ng Diary ng Panget at tiyak na nagreklamo rin pero panunuorin pa rin itong Vince and Kath na ito. Ito na yata ang Golden Age ng hay, kabobohan ng mga kabataan? Hindi siguro. Hybrid ng Golden Age ng kababawan at kabobohan na lang.

"Makasarili tayo. Period."

Gusto kasi natin, palaging maiugnay ang sarili sa mga binabasa at pinanunuod natin. Masisisi ba natin ang mga writer? Hmm. Hindi lahat. Pero sige. Sisihin natin si Marcelo sa mga akda niya. Sisihin natin siya sa "Para sa Brokenhearted" niya. Pero mas dapat sisihin ang milyon-milyong kabataang nagbasa ng mga libro niyang naging best seller sa NBS. Itong kabataang ito na walang ibang inisip kundi feelings at puso nila. Itong kabataang 12 years old pa lang ay brokenhearted na. O kaya naman, nitong nakaraan lang, nakita kong nasa front shelf ang libro ni Vice Ganda na President Vice. Kung nasa tamang pag-iisip tayo, hindi natin ikokonsiderang bilhin o buklatin man lang ang librong ito --- "Noli Me Tangere!" Hindi pa ba sapat na nakikita na natin siya buong araw sa TV at bibili pa ng libro niya? Maawa naman tayo sa mga sarili natin. Mamamatay tayo bago pa man natin makita ang ating hantungan.

at huli

"Kayo pa rin ang nagbabayad sa mga sinehan at bookstore kung kaya walang kuwenta itong mga pinagsususulat ko."

Nakukuha natin kung anong hinahanap natin. At kung hindi, bakit pa paulit-ulit na hahanapin sa iisang lugar? Sa iisang tao o elemento? Kung isa ka sa mga nanuod ng My Bebe Love nitong MMFF na nagdaan at My Big Bossing (na ilang araw lang daw tinapos) noong 2013 at panandaliang nakatakas sa mapait na katotohanan ng buhay, good for you. Pero tiyak kong isa hanggang dalawang araw na kilig at pag-asa lang ang ibinigay no'n sa'yo. Kung isa ka sa bumili ng "Bakit di ka Crush ng Crush mo" at "President Vice" good for you. At least na-exercise mo ulit kung marunong ka pa bang magbasa. Pero sana, hanapin naman natin sa susunod 'yong mga babasahin at panuoring hindi tayo itatakas sa tunay na mundo kundi tuturuan tayong lumaban at mabuhay sa mapait na katotohanang mayroon dito.

WORDS ARE STUPID

"WORDS ARE STUPID."

Sabi mo no'ng hapong iyon.
Umiinom tayo ng softdrinks na nasa plastik ng yelo.
Nasa ilalim tayo ng puno. (na di ko alam kung anong uri)
Sinabi kong di kita maunawaan.
Bigla mo kong tinawanan.
Ang ibig mo 'ka mong sabihin,
walang kuwenta ang lahat.
Walang kuwento sa likod ng mga pabalat
ng mga pocket books at komiks.
Walang mga superheroes at magic.
Walang totoo sa mundo kahit ang mga lantad sa mata.
Walang "Walang Hanggan."
Sinabi mo 'yan nang walang pag-aalinlangan.
Di ko alam ang 'yong pinaghuhugutan.
Basta't sinabi mo 'yan,
habang alam kong ang gusto mo talagang sabihin ay
lilipat na kayo ng tinutuluyan.
Di ko alam kung bakit ayaw mo kong diretsuhin.
Kung bakit kailangan mo pa kong daanin
sa isang plastik ng softdrinks.
Gayong handa akong mangakong maghihintay.

"WORDS ARE STUPID"

Alam mong ang isang pangako
ay pumpon din ng mga salita.
Kaya ba bago ka umalis
at 'di na muling lumingon
hinawakan mo ko sa pisngi
at tiningnan sa mata?
Noon ko napagtantong
ang katahimikan talaga'y sumasapat.
Dahil no'n ko rin lang nakuha ang lahat ----
wala ngang kuwenta ang mga salita;
ang mga pabalat sa mga kuwentong-hiwaga.

...at heto tayo sa iisang kama
matapos magkuwentuhan sa harap ng tyaa
muli tayong nagkatabi
magsasalo sa una nating gabi.

Ang Huli mong Pag-inom ng Kape

Kagabi

at gaya ng mga nagdaang gabi

muli kitang ipinagtimpla ng kape

sa paborito mong tasa

kulay rosas

walang bangas

simple lang ang disenyo

at syempre’y sinunod ko ang gusto mong timpla.

Ngunit gaya rin ng mga nagdaang gabi

iniwan mong nag-iisa

ang tasa

sa ibabaw ng mesa.

Hinayaan mong tumakas

paitaas

ang mga usok

habang ang mga patak ng kapeng

naiwan sa paligid ng hawakan

ay unti-unting pinagtitipunan ng mga langgam

tanong ko lang

ano ba ang 'di ko alam?

Ginagaya mo ba ang aking ina

nang ikuwento ko sa’yong

mahilig siya sa kapeng nanlamig na?

Gusto niyang mainit sa una,

pero ayaw inumin kung mainit pa

Ano ba’ng hindi ko alam?

Ano pa’ng hindi ko alam?

Ano na ang hindi ko alam?

Kung sabagay

sino nga ba naman

ang gusto ng kape sa gabi?

Lalo’t pagod ka sa byahe’t

gusto nang humimbing?

Gusto ko lang namang gawin natin ang dati,

‘yong mananatili kang gising,

sa mga pasimple kong lambing,

kahit sa kalahati man lang ng ‘yong diwa

nakikinig sa mga kuwento ko’t hinala.

Kung sino’ng pumatay kay ganito

Kung sino’ng ama ni ganyan

Kung sino na ang bagong Batman

Kung ano paborito kong palabas

Ayaw mo na yata ng palabas?

Ayaw mo na ring lumabas?

Dahil ba wala na tayong panglabas?

Sa tono ng pananahimik mo,

Pakiramdam ko, nasa dulo tayo ng isang relasyon

relasyong iisa lang din ang hantungan

teka, ano nga ba ang ating pinag-awayan?

Pagod ka nga siguro.

Pagod ka na nga siguro.

Kagabi

ang huling gabing

nagtagpo ang ating mga labi

di ko na matandaan ang ikalawang huli

di ko rin maunawaan

kung ‘yon ba’y kumpirmasyon,

pagbabadya o rebelasyon.

Basta kagabi

ang huling gabi nating nagtabi.

At kagabi rin

ang huling gabing nagtimpla ako ng kape

o

ang huling gabing may ipagtitimpla pa ako.

Kinaumagahan

papaalis na ang hamog

nadatnan kong

wala na sa dating puwesto

ang tasa.

Nasa bandang sulok na ng mesa.

Ito sana ang umagang

masaya kahit walang almusal

kahit pandesal

na asukal ang palaman.

Masaya dahil ang paborito mong inuman

ay muling nahalikan

Ngunit mas pinasabik ako ng liham

na nakaipit.

hindi nakatupi

hindi rin plantsado

hindi mabango (di tulad ng una mong ibinigay)

parang pinilas sa isang kuwaderno.

Sa huli, ang tasa at ako'y

pareho ang kinahinatnan --- iniwan mong walang laman.

SIR

Pabalik-balik ang isang babae sa hallway ng classroom ng lalaking kanina pa hinahanap-hanap ng kanyang tingin. Hindi alintana kung mangalay sa isang pulgada ng heels na ayon sa paniniwala ng kanilang henerasyon ay nakadaragdag daw ng lakas ng loob at ganda. Ewan kung bakit di niya magawang kumatok. Marahil kinakabahan sa totoong dahilan ng kanyang pagsilip. Marahil 'yon nga ngunit maaaring kasabay na rin no'n ang kaba at hiyang magpaalam sa gurong nagkaklase ng mga oras na iyon. Ang hindi niya alam, kanina pa siya napapansin ng binatang guro. Kaya nang maalibadbaran sa paulit-ulit na pagsilip ng babae at pagngiti ng isang lalake sa loob ng klase, ibinagsak niya ang whiteboard marker at dali-daling binuksan ang pinto.

"Ano ba?! Ba't ba silip ka nang silip?!" walang imik ang estudyanteng maayos ang pagdadala ng uniporme. 

"Sumagot ka! Nakakaabala ka sa klase ko sa totoo lang!" ang kaninang walang imik na estudyante ay tila isa nang dalagang napahiya sa harapan ng isang taong pinakainiiwasan. Tumakbo palayo at di namalayang kasabay ng luha niya ay nalaglag ang isang stationery na mukhang binili pa sa National Book Store o Expressions. Maganda ang pagkakatupi. May hugis pusong nagsisilbing seal upang itago ang isang liham ng paghanga --- o pag-ibig. Pinulot ng guro at bumalik sa loob ng silid.

"Hoy Garcia, akala mo di rin kita nakitang ngiti nang ngiti dyan ah. Puro kayo ganyan! Alam mong nagkaklase ako rito nakukuha ninyo pang magngitian sa pagitan ng pinto! Gusto mo duon ka na lang? Ano?!" dire-diretso ang guro. Larawan siya ng trahedya at paraiso ng pagtuturo.

"Sir, pinsan ko po 'yon." mahina at hiyang-hiyang sagot ng bata. 

"O e ano 'to? Love letter? Ano? Cousin? Cousin-tahan?!" sa kagustuhan niyang ipahiya ang bata, binuksan ang liham na nasusulat sa papel na pula. Natigilan siya. Mukhang siya ang napahiya. Ngayon, siya naman ang biglang kinabahan. At ang kaninang mga pagod na mata ay tila nanlamig. Huminga siya nang malalim. Itinupi ang papel at saka inilagay sa bulsa ng kanyang long sleeve. Nanatiling tahimik ang klase. Nag-aabang sa susunod na sasabihin ng guro.

"Okay class, early dismissal tayo. Punta na kayo sa electives ninyo." muli niyang binalikan ang liham nang masigurong wala nang estudyante. At habang binubuksan, di niya alintana ang mga malalakas na kabog o katok sa kanyang puso. Bahagya siyang napangiti habang umiiling-iling. Kahit na ang bahaging nababasa niya pa lamang ay "Sir."